سخنی کوتاه ...

      بدون شک ما موسیقیدانهای بزرگ و برجسته بسیار داشته و داریم که " آهنگ " هایی جاودانه خلق کرده اند و ترانه سرایانی بزرگ و خوش ذوق بوده و هستند که " ترانه " های ماندگاری سروده اند اما مزیت و امتیاز و برجستگی جهانبخش پازوکی در این است هر دو هنر را یک جا دارد و خود ترانه و آهنگ را چنین زیبا و دلنشین با هم تلفیق کرده و تصنیف هایی خلق کرده است که در موسیقی ایرانی نادر و گاه بی همتاست.

     وی از معدود نامداران شعر و موسیقی است که طی سالیان گذشته موفقیت ممتاز خود را به دور از جنجال های هنری حفظ نموده و به جرات بیش از هزار ترانه و آهنگش به عنوان محبوب ترین آثار ورد زبان طبقات مختلف از تحصیل کرده و روشنفکر گرفته تا مردم کوچه و بازار و کوچک و بزرگ بوده است . خودش می گوید به دلیل این که حرف دل، شادی ها ، غم ها، گریه ها و فریادهای مردم در این آثار منعکس است، همه به دل نشسته و هم چنان مانده ، ماندنی که در آینده ، تاریخ موسیقی درباره اش داوری خواهد کرد.

     او به سادگی و با کمال صمیمیت و با زبانی همه گیر احساساتش را بیان می کند و به راحتی با مخاطبش ارتباط برقرار می سازد. « من ترا آسان نیاوردم بدست » با صدای گلپا، « حضرت عشق » با صدای امید ، « مگه تموم عمر چند تا بهاره » با صدای بهرام فروهر، « ای بخت یه بار ... » با صدای حمیرا، « مهمان نوازی » ، « حقیقت » ، « از عشق می گی » و « عزیزم » با صدای مهستی، « ارثیه های عاطفی » با صدای شکیلا، « گناهم را ببخش » با صدای جهان و بالاخره « عاشقانه با دلم رفتار کن » با صدای شهلا سرشار و… گواهی بر این گفته ها هستند .